De aller, aller, ALLERLAATSTE!!!!!

Vandaag heb ik mijn allerlaatste herceptinkuur gehad. Het was door de wondroos en de bijbehorende onstekingshaarden in mn arm (het zal ook eens in één keer goed gaan bij mij) nog spannend of de kuur wel door kon gaan maar gelukkig gaf de dienstdoende oncoloog het groene licht en ging mn kuur door.
 Op de dag af is het anderhalf jaar geleden dat ik in de rollercoaster die borstkanker heet gestapt ben en nu pas gaat hij weer wat langzamer en kan ik er af en toe uitspringen. De achterliggende periode was een periode van onwijze stress, 2 operaties, een half jaar lang (!!!!!) chemo, 16 werkdagen achter elkaar bestraling en daarna nog 9 maanden herceptinkuren. Een hele hoop stress voor uitslagen van onderzoeken, gestress, frustratie en boosheid omdat het niet ging zoals ik gedacht of verwacht had en m'n gedachten met me op de loop gingen. Ongemakken aan het lijf die soms wel maar soms ook niet te tackelen waren. Bijwerkingen en allergische reactie's waar ik me niet heel veel beter van ging voelen. Heel veel hele lieve vriendinnen (ook mensen waar ik het echt niet van verwacht had), collega's en manager (zoooo waardevol iedereen!!!), een moeder die echt mn steun en toe verlaat is (dus bij deze onwijs veel dank mam, weet wel dat je niet genoemd wil worden maar doe het lekker toch *U*) en een thuisfront die het redelijk voor z'n kiezen heeft gehad want ik was niet altijd even leuk en gezellig naar ze toe, dus bij deze.... sorry. Een superfijn groepje dames, waar ik echt veel aan gehad heb tijdens het revalidatieproces. Die mijn gevoelens begrepen zonder dat ik mijn zin af hoefde te maken.Mensen van een forum (sommige ken ik al jaaaaaren en sommige pas sinds kort) die je even een kaartje sturen om je een hart onder de riem te steken.
Dat doet een mens goed en dat heeft me er allemaal doorheen getrokken.

Toch was de afgelopen periode niet alleen maar kommer en kwel. Hoe raar ook heb ik er veel van geleerd (loslaten, niet vechten tegen die grote reus die je toch niet kan verslaan, je erbij neerleggen en dan blijkt dat als je je overgeeft de klap veel minder hard aankomt en hé ervaren dat sommige dingen echt onbelangrijk zijn, Boejuuhh, hoop dat ik dat met name in mijn werk vast kan houden hihi).
Ik heb geleerd de mooie, kleine dingen te koesteren; het zonlicht door de bomen en op je snoet, het met z'n viertjes eten (dat gebeurt namelijk niet vaak met onregelmatige diensten en gesport) en dan over van alles en nog wat praten en lachen, met vriendinnen helemaal in de kreukels liggen waardoor je even vergeet dat je ziek bent, gesprekken met mn moeder die dingen heel goed kan relativeren en mij dus weer met beide benen op de grond kan zetten. En van dit soort voorbeelden zijn er nog honderden.
Enfin, voordat het te zwaar wordt (daar hou ik niet zo van), zo zat ik er vandaag bij

Met mn vreselijke chemokrullen (maar ik ben wel heel blij dat ik mn eigen haar weer heb hoor!) en een plofkop (en ploflijf van al dat vocht pffff) Maar vanaf nu gaat het alleen maar bergopwaarts hoop ik, met af en toe een dipje maar dat is heel normaal, als ik dit kon doorstaan kan ik alles doorstaan!
Om het te vieren deden we vanmiddag dit. mmmmm

En vrijdag gaan we lekker chinees eten, de meiden kijken er al weken naar uit ;-)

Voor de verpleging, de hulpen en die vreselijk lieve vrijwilligster had ik kleine doosjes gestanst en gevuld met eitjes

Ze vielen volgens mij in goede aarde want er kwamen een aantal persoonlijk bedanken en vragen waar ik die leuke doosjes vandaan had :-D

Nu hoop ik deze periode af te sluiten. Tuurlijk, ik moet nog 5 (of 7 of 9 of wat ze tegen die tijd bedenken) jaar pillen slikken en ja de stress voor de controles zal blijven en tja, die restverschijnselen, die zullen nu wel blijven want anders was het onderhand wel bijgetrokken. Maar ik ben er nog en ik ga ervoor!!! Kom maar op!